Svona stækka holurnar

Fékk nýlega sent vikulegt bréf frá skólanum þar sem farið er yfir allt það helsta sem er á döfinni hjá 9 ára syninum. Í bréfinu var tilkynnt að framundan væri svokallaður "Pals lestur". Ég varð fyrir lestrarfalli við þetta orð. Ekki Páls lestur eins og Páll Óskar væri kominn í lykilhlutverk í lestrarkennslu en kommuræfillinn hefði orðið fyrir rafrænu mergsogi, nehei, bara Pals lestur. Nix nál á a. Íslensku hjartað tók kvíðakipp. Til hvers var Skúli besti íslenskukennari landsins píndur vestur á Ísafjörð sunnan ef örlög afkomendanna áttu síðan að vera svona aumingjaleg uppgjöf? Bara gefist upp, engin barátta. Ekki einu sinni hvítur fáni með ósk um friðarviðræður, heldur veifum við bara Chicken fried kjúklingalegg og ropum.

Í heilanum á mér hafði íslenskukennarastéttinni tekist að raða sér í heiðursröðina á mjög virðingarfullum stað, nálægt svæðinu sem frátekið er fyrir Ljósmæður sem auðvitað eru fremstar en Vigdís forseti samt alltaf fremst.

Ég hékk lengi á þeirri meiningu að "barnaskólar" væri sótthreinsaðir af almennri vitlausu og klaufaskap, þar má ekki kenna bænir og einvörðungu ljúga vægt til um jólasveina.

En þung er hún orðin aldan enska sem mæðir á brjóstvörn íslenskrar tungu. Líkast til á holan undir heimili Íslenskra fræða við Aragötu að halda áfram að vera tóm og halda fast í raunverulegan tómleika sinn; vísara að bíða og sjá hvort við verðum ekki búnir að breyta teikningunni af "Húsi Íslenskra fræða" í farand-sýningu fyrir ferðamenn, eitt svona sjálfbært helvíti sem setja mætti um borð í farþegabát með slatta af handritunum krúsandi kríngum landið á auto-pilot halandi inn sjálfsaflafé af fjalli, með kasínó í rassgatinu og einn taminn hval sem eltir. Hvað með róbot hval?

Að öðru leyti er ég sáttur.

„Enn bara með holuna“